Arsen to naturalna trucizna, która znajduje się wszędzie, w tym w powietrzu, glebie i wodzie wodociągowej, która nie jest usuwana przez stacje uzdatniania wody, a jedynie obserwowana i mierzona.

Naturalny ksenobiotyk

Podobnie jak ołów, arsen zaliczany jest do ksenobiotyków, substancji chemicznych nie mających żadnej wartości dla żywego organizmu. Wręcz przeciwnie, ksenobiotyki mają głęboko destrukcyjne i śmiertelne działanie. Ale jeśli zanieczyszczenie ołowiem można nazwać „sztucznym”, będącym wynikiem postępu technologicznego, to arsen w naturalny sposób rozprzestrzenia się po całym świecie. Ta naturalna dystrybucja jest nierównomierna, dlatego niektóre regiony są szczególnie zagrożone emisjami arsenu. Dzieje się tak, gdy geologiczne źródła arsenu znajdują się blisko wód gruntowych. Przemysł wydobywczy i rolnictwo z powszechnym stosowaniem pestycydów stanowią kolejne źródła zanieczyszczenia arszenikiem.

Pomimo tego, że arsen jest znany ludzkości od setek lat, a świadomość jego ekstremalnej toksyczności jest bardzo wysoka, nadal brakuje szeroko zakrojonych badań związku między ciągłą ekspozycją na niskie stężenia arsenu a rozwojem raka. Światowa Organizacja Zdrowia uznała nieorganiczny arsen za potwierdzony czynnik rakotwórczy.*

Mroczne tajemnice najpopularniejszej trucizny

Objawy zatrucia arszenikiem bardzo przypominają grypę. Przez wieki był lekarstwem na wiele chorób, a także bronią przestępców, ponieważ w małych dawkach jest silnie toksyczny i nie można go zauważyć w żywności.

Pierwotnie oficjalne praktyki medyczne nie były w stanie odróżnić zatrucia arszenikiem z premedytacją od choroby przenoszonej przez żywność. Dystrybucja arsenu była z biegiem czasu ściśle regulowana, a diagnostyka medyczna ewoluowała obecnie w kierunku możliwości dokładnego przypisania arsenu. Obecnie związki arsenu są nadal stosowane w leczeniu niektórych postaci białaczki.

Arsen w wodzie pitnej

Arsen nie ma zapachu ani smaku, dlatego aby poznać poziom zanieczyszczenia arszenikiem należy samodzielnie zbadać lub uzyskać dostęp do oficjalnych testów stacji wodociągowej. Arsen ma bardzo niską absorpcję przez skórę, ale może być łatwo wdychany. Najniebezpieczniejsze jest spożycie z wodą i pokarmem. Atakuje wiele narządów i układów, gromadzi się z czasem i powoduje ciągłe problemy trawienne, ból gardła i ciemniejszą skórę.

W przypadku długotrwałego narażenia na małe dawki arsenu mogą wystąpić objawy, takie jak mrowienie w palcach, bóle brzucha, nudności i wymioty. Jako, że na zatrucie arsenem nie ma lekarstwa, najlepszym sposobem radzenia sobie z tym jest całkowite powstrzymanie się od spożycia.

Filtrowanie arsenu jest trudne

Pierwiastek może tworzyć liczne związki. Najbardziej toksyczne dla człowieka są związki nieorganiczne. Różnią się one nie tylko działaniem, ale również budową chemiczną. Szacuje się bowiem, że arsenian trójwartościowy jest od 2 do 10 razy bardziej toksyczny niż arsenian pięciowartościowy**. Ważne jest, aby zrozumieć, że różne związki arsenu wymagają różnych technik filtrowania ich z wody pitnej.