Jak stare rury, benzyna i odpady przemysłowe „doprawiają” wodę, którą pijemy?

Różnorodne metale ciężkie

Metale ciężkie w układzie okresowym to pierwiastki cięższe od żelaza.

Niektóre z nich są niezbędne do procesów metabolicznych w organizmie człowieka np. związki organiczne żelaza, kobaltu, miedzi i cynku. Nie wszystkie związki organiczne metali ciężkich są jednak korzystne dla naszego zdrowia. Niektóre metale ciężkie nie występują w wodzie, znajdziemy je jedynie w pożywieniu. Z wody przyswajamy niestety szereg niebezpiecznych związków nieorganicznych oraz całą gamę metali ciężkich, których szczególnie należy unikać. Tę grupę nazywamy ksenobiotykami, ponieważ dramatycznie szkodzą wszystkim formom życia. Jednym z przykładów ksenobiotyku jest ołów.

Ołów – wróg ludzkości

Ołów był szeroko stosowany przez ludzkość od czasów starożytnych. Rzymianie byli w stanie wykorzystać ołów do stworzenia skomplikowanego systemu rurociągów. W XX wieku ołów był stosowany w różnych gałęziach przemysłu na całym świecie, w tym w przemyśle naftowym, farbach, a nawet produktach ceramicznych. Aktywne zanieczyszczenie środowiska ołowiem miało również miejsce w krajach o wysoko rozwiniętych gospodarkach, silnym przemyśle motoryzacyjnym i gęsto zaludnionych obszarach miejskich. Dopiero stosunkowo niedawno ten pierwistek został uznany za zagrożenie dla zdrowia ludzi, Począwszy np. od zakazu stosowania ołowiu w produkcji paliw samochodowych.

Tetraetyloołów, znany również jako TEL, był bardzo popularnym środkiem poprawiającym liczbę oktanową benzyny/oleju napędowego w celu zwiększenia wydajności pojazdu. W historii jego aktywnego użytkowania od lat 20. do 70. XX wieku silniki uwolniły wystarczającą ilość ołowiu, aby zanieczyścić środowisko. Chociaż ten rodzaj zanieczyszczenia dotyczy ołowiu unoszącego się w powietrzu, jest on wdychany nie tylko przez ludzi i zwierzęta. Po wyemitowaniu pozostaje w ziemi, docierając do wód gruntowych i wpływając bezpośrednio na naszą wodę pitną w analogiczny sposób, jak zakłady przemysłowe pozbywają się niepotrzebnych odpadów.

Ołowiane rury wodociągowe vs rury lattenow

Jednym z największych źródeł ołowiu w wodzie pitnej są obecnie zabronione – ołowiane rury. Wiele starszych domów nadal używa starych rur i osprzętu z dodatkiem ołowiu. Dopiero w 1986 r. w USA ustawa o redukcji ołowiu w wodzie pitnej ostatecznie zabroniła stosowania z produktami mającymi kontakt z wodą, w tym z podziemnymi rurami wodociągowymi. Ponieważ stare ołowiane rury w wielu regionach świata niszczeją, mogą emitować ołów do wody wodociągowej.

Bezpieczeństwo wody w domu można więc orientacyjnie określić, znając wiek infrastruktury wodociągowej. Nawet jeśli nasz dom ma nowe rurociągi, system miejski nadal pozostaje tajemnicą, ponieważ nawet te nowe rury, które spełniają nowe normy, są kwestionowane. Obecnie bezołowiowe rury mosiężne oraz krany i armatura latten są aktywnie wykorzystywane w gospodarstwach domowych i miejskich systemach wodociągowych. Latten jest pochodną mosiądzu, ale mosiądz jako stop miedzi i cynku może wydzielać toksyczne związki, ponieważ zalicza się je do metali ciężkich. Miedź jest uważana za mniej niebezpieczny materiał używany do produkcji rur niż ołów, ale należy jej unikać w używaniu na szeroką skalę w sieciach wodociągowych. Inne przykłady metali ciężkich to kadm, kobalt i rtęć, które mogą pojawiać się w wodociągach w wyniku odpadów przemysłowych i konsumenckich.

Pamiętaj! Smaku oraz zapachu metali ciężkich nie da się wyczuć w wodzie pitnej. Aby dowiedzieć się dokładnie, co znajduje się w Twojej instalacji wodociągowej, skontaktuj się z lokalnymi władzami wodociągowymi lub umów się na badanie w prywatnym laboratorium.

Najważniejsza jest ochrona dzieci

Jak wspomniano wcześniej, woda nie transportuje bezpiecznych związków metali ciężkich. Związki ołowiu w wodzie są toksyczne już w niewielkich stężeniach, gdyż po spożyciu mogą gromadzić się w kościach, a z czasem silnie wpływać na ośrodkowy i obwodowy układ nerwowy. Wśród zagrożeń dla zdrowia związanych z ołowiem można wymienić m.in. anemię, uszkodzenie mózgu i niewydolność nerek. Dzieci są pięć razy bardziej podatne na wchłanianie ołowiu niż dorośli. Należy pamiętać, że woda pitna stanowi 20% całkowitego narażenia na ołów u dorosłych i aż do 60% u niemowląt. Im mniejsze dziecko, tym szybciej zachodzi proces bioakumulacji. Prenatalny wpływ ołowiu jest również bardzo niebezpieczny i powoduje wyższe wskaźniki wad wrodzonych, niższe IQ, nadpobudliwość i inne zaburzenia rozwojowe lub psychiczne.

Nie istnieje bezpieczny poziom narażenia na ołów

Niektóre metale, w tym żelazo, cynk, selen i miedź, są niezbędne dla zdrowia i odgrywają ważną rolę w biochemii. Metale ciężkie, takie jak ołów, rtęć i arsen, są toksyczne w niskich stężeniach i mają tendencję do gromadzenia się w tkankach człowieka przez całe życie. Nie istnieje bezpieczny poziom ołowiu w wodzie. Największym źródłem zagrożenia jest woda, którą spożywamy w postaci napojów czy potraw. Prysznic jest uważany za bezpieczny, biorąc pod uwagę, że ołów zwykle nie przenika przez skórę. Mimo to zaleca się, aby nie używać wody bezpośrednio po odkręceniu kranu.

Znacznie lepiej jest pozostawić na chwilę odkręcony kran i poczekać aż spłynie 'pierwsza woda' i dopiero później pić, brać prysznic czy nawet zmywać naczynia. Aby zapewnić niezawodną ochronę przed ołowiem w wodzie pitnej i do gotowania, należy wybrać filtr przeznaczony specjalnie do tego typu zanieczyszczeń. Aquaphor posiada technologię Aqualen, która skutecznie redukuje metale ciężkie, zachowując jednocześnie wszelkie przydatne minerały. Tę zaawansowaną technologię można znaleźć w naszym szerokim asortymencie dzbanków filtrujących i zaawansowanych systemach odwróconej osmozy.